Als seniorenbegeleider-chauffeur ben je zoveel meer dan iemand die anderen van punt a naar punt b brengt. Dat merkt Jean Smets alle dagen sinds hij twintig jaar geleden voor de job koos. “Had ik het geweten, ik had de overstap nog sneller gemaakt."
Hoe fijn het is om dagelijks het verschil te maken voor anderen, dat kan je volgens Jean met geen woorden beschrijven. Dat moet je zelf beleven. Toch weet de seniorenbegeleider-chauffeur mooi te vatten welke meerwaarde hij brengt en ervaart in zijn baan.
“Toen ik twintig jaar geleden startte als chauffeur voor de lokale dienstencentra ging er een wereld voor me open. Tot dan had ik in een fabriek gewerkt. De verandering van job, zorgde eigenlijk ook voor een verandering van leven. Sindsdien kom ik immers met zoveel mensen in contact. Ze kennen mij ondertussen dus heel goed in elk dienstencentrum.”
Hart luchten
Jean pikt de bezoekers thuis op om hen naar het dienstencentrum te brengen, en zet hen daarna opnieuw veilig thuis af. “Als seniorenbegeleider-chauffeur ben je dus de eerste en de laatste persoon die mensen zien als ze naar het dienstencentrum gaan. Hun dag begint en eindigt bij jou. Daardoor ben je vaak de persoon bij wie ze hun hart eens kunnen luchten. Hen van punt a naar punt b brengen, hoort er natuurlijk ook bij, maar dat is eigenlijk maar een klein deel van de job. Je bent vooral iemand bij wie mensen hun verhaal eens kwijt kunnen. Als seniorenbegeleider-chauffeur weet je bijna alles. (lacht)”
Na al die tijd, merkt Jean het dus meteen wanneer iemand nood heeft aan een luisterend oor. “Al bij het instappen, voel ik het als er iets niet juist zit. Je leert mensen hun gemoedstoestand snel lezen. Even vragen wat er scheelt, kan dan al zoveel betekenen. De bezoekers zijn altijd blij als ze nog eens hun babbel kunnen doen.”
Eén grote familie
“Je wordt als seniorenbegeleider-chauffeur dan ook echt deel van iemands leven”, vertelt Jean.
“Het maakt van deze baan volgens mij de meest sociale baan die er bestaat. Ik vind het alvast het plezantste dat er is: jezelf kunnen zijn en tegelijkertijd mensen helpen. Je moet uiteraard soms eens wat gereserveerder zijn en je discreet opstellen, maar uiteindelijk worden veel mensen bijna een stukje familie. Ja, zo kan ik het misschien nog het best omschrijven: we zijn hier één grote familie.”
